Verbinder, sparringspartner,
(dag)voorzitter, actrice
en presentatrice

Ik ben mijn werkcarrière begonnen op kantoor bij voormalig Teleac. Achteraf realiseer ik me dat ik een kantoorbaan ben gaan doen omdat ik dacht dat dat van me werd verwacht, dat het zo hoorde…

In 2012 kwam ik er bij toeval achter dat ik hoogbegaafd ben en sensitiever ben dan gemiddeld. Dat hoeft op zich niet zo’n spannende ontdekking te zijn maar ik was inmiddels 41; tot dan toe wist ik wel dat ik ‘anders’ was maar niet dat ik hoogbegaafd ben. Ik had nou niet direct het idee dat ik zo intelligent ben en daar had ik voor mijn gevoel bewijs voor, want de havo vond ik – op z’n zachtst gezegd – een uitdaging.

Wat ik het relevantst vind in mijn verhaal is dat ik door niemand herkend werd als HB’er. Ook niet door school, een instituut waar kinderen naartoe gaan totdat ze 18 zijn of hun diploma hebben. Je zou zeggen dat dit bij uitstek de plek is waar de talenten en vaardigheden zouden moeten worden opgemerkt en waar ik handvatten had kunnen krijgen. Ik werd omschreven als nieuwsgierig, een babbelaar, de huilebalk, einzelgänger, wereldverbeteraar, tegendraads, iemand die snel haar oordeel klaar heeft. Niet als leergierig, een deler, gevoelig, authentiek, iemand die zweert bij samen doen, de andere kant op denkt en dus ook anders leert, een snelle schakelaar, een langetermijndenker, iemand die uitgaat van wat er wél mogelijk is.

Het is maar net hoe je iets wil benaderen…